‘Wij hebben 120 bewoners’ … hoe beginnen we daaraan? Maak je geen zorgen… het gebeurt niet allemaal tegelijk. Als je met een woonleefplan begint, en je hebt 120 bewoners, dan kan dit als een berg op je af komen. De beste manier om van start te gaan, is met elke nieuwe bewoner dit in gang te zetten… Is er daarnaast ruimte over? Zijn er een periode weinig nieuwe bewoners? Dan kan je in die periode andere bewoners eveneens bevragen. Rome is niet op 1 dag gebouwd. Ook met het invoeren van een woonleefplan moeten we niet op een stringente manier omgaan, maar wel op een consequente manier… Iedereen die nu bij ons komt wonen krijgt vanaf nu een woonleefplan…
Moeten we het dan over alles tegelijk hebben ? Ook dat moet niet. Je kan keuzes maken. Je kan afspreken dat in een ‘eerste ronde’ van woonleefplan gefocust wordt op woon- en leefomstandigheden, of op vrijetijdsbesteding, of op het netwerk van de bewoner. En je kan dan verbreden in de volgende ‘ronden’. Of je laat de bewoner volledig bepalen waar de focus heen gaat, maar neemt slechts 1 focus per keer op.
Is dit niet enkel voor mondige bewoners? Nee. De bevragingsvorm zal anders zijn, maar ook bewoners met een vergevorderd dementiebeeld hebben dromen, wensen, zaken waar ze zich goed bij voelen, elementen waar ze onrustig van worden… Het woonleefplan zal zich misschien meer op comfortzorg richten, of op het netwerk van rustgevende naasten, of op betekenisvolle spullen of activiteiten die rust brengen.. Bij bewoners met dementie is het belangrijk dat wie de dialoog voert, niet enkel een krak is in gespreksvoering, maar ook in dementie. En tegelijk door de dementie de mens blijft zien. Want er wordt al te vaak teveel verklaard vanuit de ziekte… en de mens verdwijnt.